Fedakârlık Üzerine(Deneme)

   Yapmamız gereken  o kadar çok şey olmasına rağmen , boş boş oturmaktan ne anlarız bilmem. Bunun adı düpedüz tembellik, miskinliktir. Bir şey başarmak, bir yere varmak için bir şeylerden vazgeçmemiz gerektiği oldukça bariz ve yapılması gerekendir. Ancak bir çoğumuzun yaptığı ise sadece beklemektir, sadece beklemek. Çok azımız gerekeni feda etmeye isteklidir ve bunu başarır. Herkes bir şeylerin feda edilmesi gerektiğini bilir. Bunun adı kimisine göre zamandır, kimisine göre başka ama sonunda yapılması gereken bellidir.

 “Hiçbir başarıya çiçekli yollardan gidilmez.”

   Açıktır ki bu dünyada “armut piş, ağzıma düş” felsefesi ile yaşamak ahmakçadır. İstiyorsak gidip almalıyız. İşte bu kadar basit aslında ve bir o kadar zor. Günde saatlerce çalışanlar, hiç bıkmadan bu uzun ve hedefe yönelik alıştırmalarına devam ederler. Onlar zamanlarını, arkadaşlarını, eğlenceyi ve hatta belki de ailelerini bile ihmal ederek bu fedakârlığı gösterirler ve sonunda hedefledikleri noktaya varırlar.

   En basit olaydan, en karmaşık ve imkansızına kadar hepsi için  gerekeni vermeliyiz ki istediğimizi alalım. Bu fedakârlığın en güzel örneği anneliktir.

  “Emeksiz, yemek olmaz.”