Öğrendim

Çocukluk yıllarıma dair hatırladığım pek az şey var şimdiye nazaran, çok meraklı olma özelliğimi kaybetmemiş olmam bana o yılları hatırlatıyor. Bozuk teybin başında saatlerce kurcalamamı, eşeklerin kulak oynatmalarından bir şey söylediklerini sanıp halama ne dediklerini sormam gibi, o günlerden bana kalan harika bir özellik...sonra ilk okul yılları,daha 1. Sınıfken aşı yapmaya gelen hemşireden yediğim tokadı hala unutamamışım belli ki ama şimdi öğrendim, sağlığın her şeyden önce geldiğini, orta okulda yaşanan çocukça heveslerin ne kadar saf ve paha biçilmez olduğunu, lisede kazandığın dostların, değerlerin ömür boyu yüreğinde korunduğunu.Üniversitede aileden ayrıldığında ailenin ne kadar önemli olduğunu,evinde uyuduğunda huzur dolduğunu yada gittiğin bir cenazede aklına takılan “ya annem babamda şimdi giderse” sorusunun kalbi o an durdurduğunu,herkesin değişmek için adım atması gerektiğini bazende  herkesi olduğu gibi sevmenin güzelliğini, en kötü anında yüzünde kocaman gülümseme olmasını  sağlayan dostların dünyanın en değerli varlıkları olduğunu, 20 sine geldiğinde ise dünyanın artık o kadar güzel bir yer olmadığını ,ciğeri 5 para etmezle, yüreği paha biçilmezlerin ne kadar göze battığını, her sözün ardında bi çıkar arandığını ve güvenin ne kadar ürkek olduğunu, daha da önemlisi dünyaya karşı kazanmak için eldekilerin ne kadar çok olduğunu ve bunların aile ve dostlar olduğunu....bugün adım atmak için en güzel gün